Turisticke znamenitosti Loznice

Banja Koviljaca

Gradsko i poznato banjsko lečilište, nalazi se na desnoj strani Drine u podnožju Gučeva, na 125m nadmorske visine, 6km jugozapadno od Loznice.

Pronađen arheološki materijal i raspoloživi istorijski podaci ukazuju na dugovremenu istoriju naselja i razvijenu banjsku funkciju još u rimskom periodu. Lekovita voda je korišćena za vreme Rimljana i Turaka.

Pominje se 1528. godine pod imenom Koviljača u nahiji Bohorina, a 1847. godine u delu Vuka Karadžića „Geografsko - statičensko opisanije Serbije", kao selo Koviljača i istoimeni stari grad iznad Smrdan - banje, koji naziv dobija po sumporovitom mirisu. Krajem 18. veka bogatiji Turci iz Podrinja i Mačve dolazili su u Banju Koviljaču na izlete. Vremenom se formiralo prirodno lečilište pod vedrim nebom.

Godine 1836. godine kaptiran je glavni izvor, te je voda racionalno korišćena. Prokopanim kanalima isušen je zamočvaren teren, a već 1846. godine otkupljeno je zemljište oko izvora i pripremljeno za izgradnju novih banjskih objekata. Za dalji razvoj turizma bila je od posebnog značaja 1910. godina, kada je puštena u promet pruga Šabac - Koviljača.

Tronosa

Manastir Tronoša nalazi se 17 km od Loznice, na putu za Krupanj. Po predanju, izgradnja manastira se vezuje za kralja Dragutina, koji je počeo podizati manastir, ali ga je smrt pretekla, pa ga je završila njegova žena Katarina 1317. godine. Tokom Turskog perioda Tronoša je nekoliko puta paljena, rušena i pljačkana. Ponovo je podignuta 1559. godine. Manastir je spaljen 1813. godine, a obnovljen je 1833. godine uz pomoć kneza Miloša Obrenovića.

Manastirska crkva posvećena je Vavedenju Presvete Bogorodice. Oštećena je i tokom Drugog svetskog rata. Ponovo je obnovljena 1961. godine i otada manastirski kompleks poprima današnji izgled. Današnji manastirski kompleks čine: crkva, novi konak sa prostranom trpezarijom, izložbeni prostor i Muzej Vukovog ranog školovanja. Ceo manastirki kompleks je skladan i prilagođen turističkom boravku.

Za manastir Tronošu vezan je jedan od najlepših narodnih običaja: Ratarske sveće. Dva susedna sela skupljaju priloge i prilažu manastiru Tronoši, u vosku izlivene sveće za Veliki četvrtak. Sveće su visoke oko 2m i teške preko 50 kg. Ni u najtežim danima istorije ovog kraja, ovaj običaj nije prekidan.

Nedaleko od manstira Tronoše, nalazi se desetocevna betonska česma sa hladnom izvorskom vodom, koju narodno predanje pripisuje devetorici braće Jugovića i starom Jug - Bogdanu. Iznad česme izdiže se kapela Svetog Velikomučenika Pantelejmona. Prvobitna česma i kapela, po narodnom predanju podignute su uoči Kosovske botke 1388. godine. Mnogo puta su kroz istoriju rušene. Sadašnja kapela sa česmom podignuta 1968. godine.

Soko grad

Manstir svetog Nikolaja Ohridskog i Žičkog - Soko grad, nalazi se kod mesta Gračanice, nedaleko od Ljubovije, 78 km od Loznice. Zadužbina je episkopa Šabačko - valjevskog Lavrentija. Manastirski kompleks je podignut na prostoru utvrđenog Soko grada, na obroncima Sokolske planine. Na tom istorijskom mestu, podignut je manastir posvećen u početku svetom Nikolaju Mirlikijskom, a potom Nikolaju Velimiroviću. Manastir je podignut 1993 / 94. godine. Manastirski kompleks čine: crkva, Dom Vladike Nikolaja, biblioteka, Muzejska postavka vladike Nikolaja i manastirski konaci sa trpezarijom i seminar salom. Na ulasku u kompleks nalazi se spomenik vladike Nikolaja, a ispred manastirskog kompleksa urađeno je veštačko jezero.

Na Sokolskoj steni, 2 km od manastira, postavljen je pozlaćeni krst. Put je uređen, a pored puta je postavljeno deset kapelica sa Božjim zapovestima. U manastiru se zadnjih godina održava moba, koja je sve posećenija iz godine u godinu i predstavlja svojevrsnu kulturnu manifestaciju. U blizini manastira nalazi se vodopad na Gračaničkoj reci.

Trsic

Tršić je naselje u opštini Loznica u Mačvanskom okrugu u Srbiji. Prema popisu iz 2002. bilo je 1263 stanovnika (prema popisu iz 1991. bilo je 1210 stanovnika), nalazi se 9 km jugoistočno od Loznice i rodno mesto je Vuka Stefanovića Karadžića. U selu se nalazi etnografski park sa spomen-kućom, objekti narodne arhitekture i objekti namenjeni posetiocima.

Vukova kuca

Prilikom izrade etno-parka naročita pažnja bila je posvećena želji da se trajno obeleži i sačuva uspomena na Vuka i njegovo delo, kao i da se očuvaju prirodna sredina i prostorne vrednosti. 1933. godine na mestu gde je bila kuća porodice Vuka Karadžića podignuta je spomen-kuća, dvodelna brvnara, delom nad podrumom, strmog krova pokrivenog šindrom. Jedan deo brvnare čine "kuća" i soba, a drugi vajat, kačara i koš za kukuruz. "Kuća" je odeljenje sa otvorenim ognjištem, pokućstvom i posuđem, karakterističnim za kuće iz 19. veka. U sobi se nalaze krevet, sto, klupa, ikone, gusle i Vukov portret iz 1816. godine, rad Pavela Đurkovića.

Povodom 100 godina Vukove smrti (1964. godine) podignut je amfiteatar sa pozornicom, koji odgovara potrebama organizovanja Vukovog sabora i Dečijeg Vukovog sabora, a 1987. godine Tršić dobija celovit izgled kao kulturno-istorijsko spomenička celina.

Od nedavno u Tršiću je zaživeo i seoski turizam pretvaranjem porodičnih kuća u atraktivne objekte namenjene za smeštaj gostiju,tako da je sad moguće posetiti ovo živopisno mesto i ostati u njemu par dana i uživati u čarima domaće kuhinje kao i prirodnog seoskog ambijenta.